Mentaal & Fysiek ..... connected
Maandag 29 januari 2018,
dat mijn vader palliatief was heb ik al eens eerder aangegeven. Aan deze moeilijke tijden van vertwijfeling en onzekerheid, hoop en vrees, heeft hij zelf een einde aan gemaakt. Vorige maandag, 22 januari, is hij overleden.
Hij is vroeg in de ochtend gestorven en we mogen met zekerheid stellen dat hij niet heeft geleden.
Ik was met hem nog alleen samen geweest op de zaterdag ervoor, en we hebben toen alles nog gezegd tegen elkaar wat er te zeggen viel ... Ik kan als geen ander inschatten hoe de ziekte ..."de onze" zoals we al in de familie zeggen, moest aanvoelen voor hem. Hij had dan weer het juiste gevoel hoe het voor mij moet zijn... Hij had maar één grote wens en deze was dat ik rap geholpen kon worden, dat er rap een donor mag zijn ! Ik heb hem ook nog kunnen beloven het niet op te geven om aan mijn broer en zus en misschien ook zijn kleinkinderen, te kunnen laten zien dat er iets aan gedaan kan worden.
Op maandag namiddag na zijn overlijden hebben we dan contact gehad met de begrafenisondernemer. Mijn broer en mijn zus hadden hier al een grote voorbereiding in gedaan net zoals mijn vader zelf. Maar op zo'n afstemmen met de begrafenisondernemer worden er vragen gesteld, die overigens zeer normaal zijn, die me mentaal KO hebben geslagen....
Het was een onwezenlijk gevoel om daar te zitten en het besef te hebben dat dit "jouw begrafenis" kon zijn, jou familie, die jou begrafenis aan het regelen is .....
Het eindpunt van "onze ziekte" is de dood, als je er niets aan kan doen ... het is de realiteit. Het was precies of ik heb dat item tot op die moment altijd nog ver weg gevonden, wel wetende dat dit zo is maar niet zo dichtbij ...
Natuurlijk zijn de omstandigheden anders en ben ik ondertussen voorzien van alle mogelijke "back ups" om er niet aan te gaan maar toch plots BAM,... een interne paniek en angst.
Met dit gevoel ben ik ook op controle gegaan op woensdag 24 januari in het UZ te Leuven.
Dat ik de laatste tijd veel vermagerd ben en dit niet echt kan stoppen ondanks alle inspanningen met diëtisten, viel daar natuurlijk (weer) direct op.
Ook mijn gevoel van ritme storingen, het steeds ijl zijn, niet echt meer stevig op mijn benen staan en constant onrustig zijn, heb ik hen ook nog eens allemaal uitgelegd.
Men weet daar maar al te goed dat ik gene "flauwe" ben en dat ik geen komedie speel. De beslissing was er dan ook snel : "we nemen jou een paar dagen binnen" .
Een verslagen gevoel overviel me, weer binnen, wat gaat er nu weer zijn ? Maar ook een veilig gevoel kreeg ik ... hier laten ze niets aan het toeval over, hier zitten stuk voor stuk pro's met een passie om je te helpen ....
Ik heb de gewoonlijke standaard-tests ondergaan en ben dan ook mooi op mijn bed gebleven. Ik voelde mezelf ook op van spanning en stress ... gek, al lig je daar in een bed.
De eerste nacht was eigenlijk wel OK enkel ben ik vaak wakker geworden omdat de man naast me niet kon slapen en telkens door de nachtverpleging werd aangemaand om te slapen .... ik begreep hem wel zo vlak voor een operatie... maar ik had pillen gevraagd wat hij steevast weigerde.
Wat me ook daar tot rust moet hebben gebracht was het begrip dat er was voor de moeilijke situatie waar ik in terecht was gekomen. Het overlijden van mijn vader en het zelf opgenomen zijn in een ziekenhuis .... ga ik naar de begrafenis of niet ? Haal ik dit wel ? Ga ik me niet zelf dieper storten ? Ik wil geen extra miserie voor mijn familie die dag ....al die mensen die vragen stellen ... teveel,teveel, teveel, ......
Vrijdag dan heeft een van mijn behandelende prof's met me gepraat en de situatie nog eens helemaal duidelijk uitgelegd.
Daar we eerder op de week dachten om bij Eurotransplant nog een dringende voorrang te vragen bleek dit nu nog geen goede optie. Ik ben "veilig" al klinkt dit gezien alles wat ik mee maak gek. Ik moet gewoon het vertrouwen winnen, op mijn plooi komen, mijn geest laten rusten om mijn lichaam te kunnen laten rusten.
Ik mocht van de professor de tijd nemen om die rust te vinden en ik mocht aangeven wanneer ik het hospitaal wou verlaten ... (ik had toen al gekozen om niet naar de begrafenis te gaan, ik heb al lang samen met mijn vader afscheid genomen...).
Ik heb de beslissing genomen het weekend af te wachten en te kijken hoe het zou verlopen. Ik zit ook in met mijn vrouw en onze kinderen ... de stress die ik heb, voelen zij ook en zo hebben zij ook last van mijn ziekte. Ik weet dat ze "iets" geruster zijn als ik daar ben en onrechtstreeks geeft me dit ook een geruststellend gevoel ...
Op zondagnamiddag, heb ik dan besloten om het ziekenhuis te verlaten .... ik voel dat het vertrouwen er weer iets meer is en dat ik de stap moet zetten om weer "de gewone gang van zaken" te starten.
Makkelijk ? Nee, dat niet maar ik neem vanaf nu wel elke dag mijn angstremmers omdat dit niet anders meer gaat en ja, ik ben erover .... dit is geen schande maar een hulpmiddel dat ik nodig heb om ervoor te zorgen dat ik voluit kan gaan voor mijn transplantatie !
Waar ik de afgelopen dagen als zeer realistische en pragmatische mens ben achter gekomen en meer en meer van overtuigd ben is dat lichaam en geest ontegensprekelijk met elkaar verbonden zijn en het ene het andere kan beïnvloeden, zonder dat je het verwacht of ziet aankomen .......
dat mijn vader palliatief was heb ik al eens eerder aangegeven. Aan deze moeilijke tijden van vertwijfeling en onzekerheid, hoop en vrees, heeft hij zelf een einde aan gemaakt. Vorige maandag, 22 januari, is hij overleden.
Hij is vroeg in de ochtend gestorven en we mogen met zekerheid stellen dat hij niet heeft geleden.
Ik was met hem nog alleen samen geweest op de zaterdag ervoor, en we hebben toen alles nog gezegd tegen elkaar wat er te zeggen viel ... Ik kan als geen ander inschatten hoe de ziekte ..."de onze" zoals we al in de familie zeggen, moest aanvoelen voor hem. Hij had dan weer het juiste gevoel hoe het voor mij moet zijn... Hij had maar één grote wens en deze was dat ik rap geholpen kon worden, dat er rap een donor mag zijn ! Ik heb hem ook nog kunnen beloven het niet op te geven om aan mijn broer en zus en misschien ook zijn kleinkinderen, te kunnen laten zien dat er iets aan gedaan kan worden.
Op maandag namiddag na zijn overlijden hebben we dan contact gehad met de begrafenisondernemer. Mijn broer en mijn zus hadden hier al een grote voorbereiding in gedaan net zoals mijn vader zelf. Maar op zo'n afstemmen met de begrafenisondernemer worden er vragen gesteld, die overigens zeer normaal zijn, die me mentaal KO hebben geslagen....
Het was een onwezenlijk gevoel om daar te zitten en het besef te hebben dat dit "jouw begrafenis" kon zijn, jou familie, die jou begrafenis aan het regelen is .....
Het eindpunt van "onze ziekte" is de dood, als je er niets aan kan doen ... het is de realiteit. Het was precies of ik heb dat item tot op die moment altijd nog ver weg gevonden, wel wetende dat dit zo is maar niet zo dichtbij ...
Natuurlijk zijn de omstandigheden anders en ben ik ondertussen voorzien van alle mogelijke "back ups" om er niet aan te gaan maar toch plots BAM,... een interne paniek en angst.
Met dit gevoel ben ik ook op controle gegaan op woensdag 24 januari in het UZ te Leuven.
Dat ik de laatste tijd veel vermagerd ben en dit niet echt kan stoppen ondanks alle inspanningen met diëtisten, viel daar natuurlijk (weer) direct op.
Ook mijn gevoel van ritme storingen, het steeds ijl zijn, niet echt meer stevig op mijn benen staan en constant onrustig zijn, heb ik hen ook nog eens allemaal uitgelegd.
Men weet daar maar al te goed dat ik gene "flauwe" ben en dat ik geen komedie speel. De beslissing was er dan ook snel : "we nemen jou een paar dagen binnen" .
Een verslagen gevoel overviel me, weer binnen, wat gaat er nu weer zijn ? Maar ook een veilig gevoel kreeg ik ... hier laten ze niets aan het toeval over, hier zitten stuk voor stuk pro's met een passie om je te helpen ....
Ik heb de gewoonlijke standaard-tests ondergaan en ben dan ook mooi op mijn bed gebleven. Ik voelde mezelf ook op van spanning en stress ... gek, al lig je daar in een bed.
De eerste nacht was eigenlijk wel OK enkel ben ik vaak wakker geworden omdat de man naast me niet kon slapen en telkens door de nachtverpleging werd aangemaand om te slapen .... ik begreep hem wel zo vlak voor een operatie... maar ik had pillen gevraagd wat hij steevast weigerde.
Wat me ook daar tot rust moet hebben gebracht was het begrip dat er was voor de moeilijke situatie waar ik in terecht was gekomen. Het overlijden van mijn vader en het zelf opgenomen zijn in een ziekenhuis .... ga ik naar de begrafenis of niet ? Haal ik dit wel ? Ga ik me niet zelf dieper storten ? Ik wil geen extra miserie voor mijn familie die dag ....al die mensen die vragen stellen ... teveel,teveel, teveel, ......
Vrijdag dan heeft een van mijn behandelende prof's met me gepraat en de situatie nog eens helemaal duidelijk uitgelegd.
Daar we eerder op de week dachten om bij Eurotransplant nog een dringende voorrang te vragen bleek dit nu nog geen goede optie. Ik ben "veilig" al klinkt dit gezien alles wat ik mee maak gek. Ik moet gewoon het vertrouwen winnen, op mijn plooi komen, mijn geest laten rusten om mijn lichaam te kunnen laten rusten.
Ik mocht van de professor de tijd nemen om die rust te vinden en ik mocht aangeven wanneer ik het hospitaal wou verlaten ... (ik had toen al gekozen om niet naar de begrafenis te gaan, ik heb al lang samen met mijn vader afscheid genomen...).
Ik heb de beslissing genomen het weekend af te wachten en te kijken hoe het zou verlopen. Ik zit ook in met mijn vrouw en onze kinderen ... de stress die ik heb, voelen zij ook en zo hebben zij ook last van mijn ziekte. Ik weet dat ze "iets" geruster zijn als ik daar ben en onrechtstreeks geeft me dit ook een geruststellend gevoel ...
Op zondagnamiddag, heb ik dan besloten om het ziekenhuis te verlaten .... ik voel dat het vertrouwen er weer iets meer is en dat ik de stap moet zetten om weer "de gewone gang van zaken" te starten.
Makkelijk ? Nee, dat niet maar ik neem vanaf nu wel elke dag mijn angstremmers omdat dit niet anders meer gaat en ja, ik ben erover .... dit is geen schande maar een hulpmiddel dat ik nodig heb om ervoor te zorgen dat ik voluit kan gaan voor mijn transplantatie !
Waar ik de afgelopen dagen als zeer realistische en pragmatische mens ben achter gekomen en meer en meer van overtuigd ben is dat lichaam en geest ontegensprekelijk met elkaar verbonden zijn en het ene het andere kan beïnvloeden, zonder dat je het verwacht of ziet aankomen .......
Koen,
BeantwoordenVerwijderenik heb dit te laat gelezen.
Toch wil ik niet nalaten mijn medeleven te betuigen bij het heengaan van je vader.
Dat dit een impact heeft opbouw functionerenlijkt mij zo klaar als een klontje.
Ik denk dat je de goede beslissingen hebt genomen. Op dit ogenblik ben jij de belangrijkste in alles wat rondom jou gebeurt.
Toen ik in 2004 mijn nek brak en enkele zware operaties en revalidatie moest ondergaan ben ik tot de vaststelling gekomen dat er maar drie dingen in je leven belangrijk zijn.
Ik, ik en ik.
De eerste ik ben jij en jij moet de toekomst in de richting laten evolueren die jij wil.
De tweede ik is je gezondheid. Dat hoef ik je niet uit te leggen.
De derde ik is dat je relatie met je partner en je kinderen ok is.
Als die drie Ikke in orde zijn kan je met opgeheven hoofd de toekomst aan. En ben je klaar om voor alles te vechten. Bij u zijn 2 van de drie “ik’s” ok en nu moet je met positieve energie vechten tegen wat soms voor jou onmogelijk zal lijken. Vandaar ook je angst. Maar als er 1 ding is waar ik zeker van ben dan is het dat ik weet dat jij dat kan.