Wachten .... nu al 280 dagen ....
vrijdag 30 Maart 2018,
'Tweehonderd tachtig dagen', dat is het aantal dagen dat ik kan tellen tussen het moment dat ik op de wachtlijst ben gekomen en vandaag....
OK, ik ben "eraf" gehaald tijdens mijn hartpomp operatie maar het zijn toch 280 effectief dagen !
"WACHTEN", kon ik vroeger al niet ... niet aan een kassa, niet in de file, niet in een luchthaven, niet om op het racecircuit te mogen, niet op een tram of een bus, niet op de volgende F1-race, .....
Nu voel ik me wel een heuse "wereldkampioen" in de discipline wachten. Wachten is ook een synoniem geworden voor rusten, het kalm aan doen, het jezelf sparen.
Uiteraard probeer ik niet stil te zitten. Het leven gaat zijn gewone gang maar het wacht niet op jou ....
Je blijft zaken hebben die je in orde probeert te houden, en er blijven zaken op je af komen, die je zelf moet aanpakken ....
Zo is er bijvoorbeeld de administratieve kan van ziek zijn .... een massa (reeds 2 dikke mappen - de 3de gaat weldra beginnen) aan papieren. Je moet alles goed controleren want alles loopt nog niet 'radicaal digitaal' zoals men ons wil laten geloven. En als je op iets recht hebt, dan komt men dit niet melden ... je moet hier zelf de nodige aandacht of kennis van hebben spijtig genoeg.
Ik ga nu in Maart '18 op "invaliditeit vallen" zoals men zegt ... net nu de wet weer eens is,veranderd en de ene medewerker weet niet wat me dit gaat geven en de andere zegt weer dit in te vullen en een derde zegt weer iets anders ... "Kafka" of hoe wordt zoiets genoemd ..... zucht. Ik bekijk dit natuurlijk met de nodige angst tegemoet ... je weet niet waar je exact recht op hebt en niemand weet exact hoeveel bv. je vergoeding gaat zijn en of welke rechten je gaat hebben .... wat ik wel weet is dat ik blij ben dat ik nog het verstandelijk vermogen heb om hier achter te zitten en doelgericht te werken. Owee, de mensen die dit niet meer kunnen ....
Met mijn "gezondheid" gaat het wel. Ik ben op controle geweest vorige woensdag in het UZ Leuven.
Het was nog eens met alles erop en eraan ... inspanningstest, echo's, CRT-D uitlezing, blaasproeven, spierproef, wandeltest, Lvad controle .... zo goed als alles dus en best een zware dag.
Wat wel leuk was is dat we een interview hebben gedaan rond het leven met een Lvad/hartpomp. Dit is opgenomen en zal hopelijk worden gebruikt
om toekomstige patiënten een duidelijker beeld te geven hoe het leven is met een hartpomp. Uiteraard werk ik hier aan mee. Die mensen daar in het UZ Leuven en hier in ZNA Middelheim hebben al zoveel voor mij gedaan dat dit in verhouding maar een klein dingetje terug doen is.
Ondertussen heb ik ook mijn interview voor het "Stadsmagazine M", van de stad Mortsel, doorgenomen en goedgekeurd en ook hier binnen een maand de broodnodige aandacht rond orgaandonatie.
Al bij al zit ik ook niet echt stil in mijn wachtend leven ..... Ik probeer uit zulke zaken net de energie te halen om te kunnen blijven wachten. Energie die er vooral maar overdag is .... 's morgens kom ik wat moeilijker op gang dan pakweg een tweetal maand geleden en ook 's avonds ben ik precies iets meer moe dan ervoor. Of zou dit voorjaarsmoeheid zijn ?
In ieder geval de tijd gaat traag tijdens mijn wereldkampioenschap wachten, al zou je dat niet zeggen met het paasweekend voor de deur.
'Tweehonderd tachtig dagen', dat is het aantal dagen dat ik kan tellen tussen het moment dat ik op de wachtlijst ben gekomen en vandaag....
OK, ik ben "eraf" gehaald tijdens mijn hartpomp operatie maar het zijn toch 280 effectief dagen !
"WACHTEN", kon ik vroeger al niet ... niet aan een kassa, niet in de file, niet in een luchthaven, niet om op het racecircuit te mogen, niet op een tram of een bus, niet op de volgende F1-race, .....
Nu voel ik me wel een heuse "wereldkampioen" in de discipline wachten. Wachten is ook een synoniem geworden voor rusten, het kalm aan doen, het jezelf sparen.
Uiteraard probeer ik niet stil te zitten. Het leven gaat zijn gewone gang maar het wacht niet op jou ....
Je blijft zaken hebben die je in orde probeert te houden, en er blijven zaken op je af komen, die je zelf moet aanpakken ....
Zo is er bijvoorbeeld de administratieve kan van ziek zijn .... een massa (reeds 2 dikke mappen - de 3de gaat weldra beginnen) aan papieren. Je moet alles goed controleren want alles loopt nog niet 'radicaal digitaal' zoals men ons wil laten geloven. En als je op iets recht hebt, dan komt men dit niet melden ... je moet hier zelf de nodige aandacht of kennis van hebben spijtig genoeg.
Ik ga nu in Maart '18 op "invaliditeit vallen" zoals men zegt ... net nu de wet weer eens is,veranderd en de ene medewerker weet niet wat me dit gaat geven en de andere zegt weer dit in te vullen en een derde zegt weer iets anders ... "Kafka" of hoe wordt zoiets genoemd ..... zucht. Ik bekijk dit natuurlijk met de nodige angst tegemoet ... je weet niet waar je exact recht op hebt en niemand weet exact hoeveel bv. je vergoeding gaat zijn en of welke rechten je gaat hebben .... wat ik wel weet is dat ik blij ben dat ik nog het verstandelijk vermogen heb om hier achter te zitten en doelgericht te werken. Owee, de mensen die dit niet meer kunnen ....
Met mijn "gezondheid" gaat het wel. Ik ben op controle geweest vorige woensdag in het UZ Leuven.
Het was nog eens met alles erop en eraan ... inspanningstest, echo's, CRT-D uitlezing, blaasproeven, spierproef, wandeltest, Lvad controle .... zo goed als alles dus en best een zware dag.
Wat wel leuk was is dat we een interview hebben gedaan rond het leven met een Lvad/hartpomp. Dit is opgenomen en zal hopelijk worden gebruikt
om toekomstige patiënten een duidelijker beeld te geven hoe het leven is met een hartpomp. Uiteraard werk ik hier aan mee. Die mensen daar in het UZ Leuven en hier in ZNA Middelheim hebben al zoveel voor mij gedaan dat dit in verhouding maar een klein dingetje terug doen is.
Ondertussen heb ik ook mijn interview voor het "Stadsmagazine M", van de stad Mortsel, doorgenomen en goedgekeurd en ook hier binnen een maand de broodnodige aandacht rond orgaandonatie.
Al bij al zit ik ook niet echt stil in mijn wachtend leven ..... Ik probeer uit zulke zaken net de energie te halen om te kunnen blijven wachten. Energie die er vooral maar overdag is .... 's morgens kom ik wat moeilijker op gang dan pakweg een tweetal maand geleden en ook 's avonds ben ik precies iets meer moe dan ervoor. Of zou dit voorjaarsmoeheid zijn ?
In ieder geval de tijd gaat traag tijdens mijn wereldkampioenschap wachten, al zou je dat niet zeggen met het paasweekend voor de deur.
Reacties
Een reactie posten