My bridge to transplant

vrijdag 30 Maart 2018, 'Tweehonderd tachtig dagen', dat is het aantal dagen dat ik kan tellen tussen het moment dat ik op de wachtlijst ben gekomen en vandaag.... OK, ik ben "eraf" gehaald tijdens mijn hartpomp operatie maar het zijn toch 280 effectief dagen ! "WACHTEN", kon ik vroeger al niet ... niet aan een kassa, niet in de file, niet in een luchthaven, niet om op het racecircuit te mogen, niet op een tram of een bus, niet op de volgende F1-race, ..... Nu voel ik me wel een heuse "wereldkampioen" in de discipline wachten. Wachten is ook een synoniem geworden voor rusten, het kalm aan doen, het jezelf sparen. Uiteraard probeer ik niet stil te zitten. Het leven gaat zijn gewone gang maar het wacht niet op jou .... Je blijft zaken hebben die je in orde probeert te houden, en er blijven zaken op je af komen, die je zelf moet aanpakken .... Zo is er bijvoorbeeld de administratieve kan van ziek zijn .... een massa (reeds 2 dikke mappen

Vrijdag 9 maart 2018, in deze periode zijn we juist één jaar verder .... één jaar nadat alle "zware problemen" zijn begonnen. Problemen heb ik al langer 😊 ... maar met één jaar verder bedoel ik de periode van mijn cardioversie's die steeds misliepen, mijn hartstilstanden, mijn bloedklontertjes in mijn hartoortje, het afsluiten van het hartoortje en ten slotte de zin : "... wij kunnen je hier niet meer helpen, een transplantatie is de nog enige oplossing .... " Ondertussen sta ik dus al enige tijd op de wachtlijst voor een harttransplantatie en ben ik ook een dankbaar gebruiker van het Lvad, mijn hartpomp. Het UZ Leuven is me ondertussen even bekend geworden als het ZNA Middelheim ....gek maar het is zo. Ook heb ik ondertussen een valiesje dat steeds paraat staat om in te checken. Zo'n jaar verder is een raar gevoel, je weet bijna nog dag op dag wat er toen is gebeurd en dat geeft weer wat onrust, onrust die ik nu beter te baas kan maar je krijgt t