22 juni 2017, een dag om te onthouden......
Donderdag 22 juni 2017, een dag die is begonnen zoals alle voorbije 10 dagen .... bloedafname, bloeddrukken opmeten, temperatuur, medicatie, wegen en de gebruikelijke vragen....
Mijn buurman op de kamer mag het komende weekend naar huis en dan begint voor hem de weg naar "terug alles kunnen doen" ... zoals men zo vaak hoort zeggen.
Ook ik zou vandaag samen met mijn vrouw een afspraak hebben met de professor ivm. de opname op de transplantatielijst en dus mijn ontslag uit het ziekenhuis.
Dit is ook de redenen waarom ik hier 10 dagen ben geweest. Het was de eerste kennismaking met het UZ Leuven en dit tot tegenstelling met het ZNA Middelheim, moest ik hier mijn weg, de werkwijzen, het personeel leren kennen, want door de vele opnames te Antwerpen ken ik het daar allemaal.
Tijdens de 10 dagen heb ik allerlei tests gedaan om te kijken hoe slecht mijn hart is en hoe goed ik ben voor een transplantatie. Je kan het je niet voorstellen tot je in mijn situatie zit maar men checkt echt alles !
Tijdens de eerste test, een catheterisatie via de rechterhalsslagader, was het al snel duidelijk...de prof klopte zachtjes op mijn linkerschouder en zei : " dat je hier op de juiste plaats bent, is me nu al duidelijk....." dit kwam hard aan al weet je, voel je, zelf dat het stevig mis aan't gaan is.
De hart- en longdrukken lagen veel te hoog en deze moesten naar beneden of dit brengt de transplantatie in gevaar. Concreet wou dit zeggen, dat de vochtophoping, die ik heb in mijn lichaam naar beneden moest, en dat men, daarvoor nog effe alles ging proberen om me te "ontvochtigen".
Ik dus zwaar aan de plaspillen en verplichte rust in het ziekenhuis.
Alle andere tests heb ik vrij goed doorstaan en gaven soms een afwisseling in de lange dagen.
Tijdens mijn verblijf in het UZ Leuven, was het toevallig dat er iemand lag die ik goed kende, daar zij ook net dezelfde ziekte heeft als ik. Zij had enkele weken ervoor een hartstilstand gedaan en haar defibrillator had een paar keer in actie moeten komen wat haar zwaar verzwakt had en zeer angstig. Omdat zij al langer op de wachtlijst stond om te worden getransplanteerd was ze vanuit het Middelheim naar het UZ Leuven gebracht.
Na een paar dagen had zij de kamer naast mij, wat het verblijf voor ons beide "leuker" maakte daar we steeds eens een babbeltje konden maken en zo samen konden zagen over al onze kwalen.... het wat kletsen over het personeel en de dokters, maakt al rap dat je, met je toestand licht te lachen en er zelfs mopjes over begint te maken.
De afspraak met de prof was in de namiddag maar het was al gauw 19 u. voor deze tijd kon maken. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik had mijn eten al laten staan en had me drukker en drukker aan het maken geweest....
De prof had me een maand ervoor leren kennen en tijdens deze consultatie had ik gezegd dat ik constant het gevoel heb te verliezen ..... Hij begon met me te zeggen dat ik eindelijk eens één ding had gewonnen .... ik zou vanaf de volgende dag op de transplantatielijst komen voor een nieuw hart !
Het gevoel was er één van euforie maar ook direct eentje van "ouw" nu is't echt !
Er komt veel bij kijken en je krijgt wel wat beperkingen opgelegd maar het aftellen naar dat moment dat je zelf niet weet is begonnen.....
Tijdens de autorit naar huis bel ik het goede nieuws emotioneel door naar mijn ouders ... doch krijg ik te horen dat mijn vader wederom is opgenomen wegens zware ritmestoringen en dat op die eigenste moment de zoveelste ablatie aan de gang is .... Het gevoel dat ik had was onwezenlijk.
Om de dag helemaal verwarrend te maken lees ik 's avonds mijn facebook berichtjes eens na en plots staat er te lezen dat de vriendin die nog in het UZ te L. is, de prof aan haar bed heeft gehad, met de woorden : " we hebben een donorhart voor jou, we gaan alles in gereedheid brengen" .
Mijn buurman op de kamer mag het komende weekend naar huis en dan begint voor hem de weg naar "terug alles kunnen doen" ... zoals men zo vaak hoort zeggen.
Ook ik zou vandaag samen met mijn vrouw een afspraak hebben met de professor ivm. de opname op de transplantatielijst en dus mijn ontslag uit het ziekenhuis.
Dit is ook de redenen waarom ik hier 10 dagen ben geweest. Het was de eerste kennismaking met het UZ Leuven en dit tot tegenstelling met het ZNA Middelheim, moest ik hier mijn weg, de werkwijzen, het personeel leren kennen, want door de vele opnames te Antwerpen ken ik het daar allemaal.
Tijdens de 10 dagen heb ik allerlei tests gedaan om te kijken hoe slecht mijn hart is en hoe goed ik ben voor een transplantatie. Je kan het je niet voorstellen tot je in mijn situatie zit maar men checkt echt alles !
Tijdens de eerste test, een catheterisatie via de rechterhalsslagader, was het al snel duidelijk...de prof klopte zachtjes op mijn linkerschouder en zei : " dat je hier op de juiste plaats bent, is me nu al duidelijk....." dit kwam hard aan al weet je, voel je, zelf dat het stevig mis aan't gaan is.
De hart- en longdrukken lagen veel te hoog en deze moesten naar beneden of dit brengt de transplantatie in gevaar. Concreet wou dit zeggen, dat de vochtophoping, die ik heb in mijn lichaam naar beneden moest, en dat men, daarvoor nog effe alles ging proberen om me te "ontvochtigen".
Ik dus zwaar aan de plaspillen en verplichte rust in het ziekenhuis.
Alle andere tests heb ik vrij goed doorstaan en gaven soms een afwisseling in de lange dagen.
Tijdens mijn verblijf in het UZ Leuven, was het toevallig dat er iemand lag die ik goed kende, daar zij ook net dezelfde ziekte heeft als ik. Zij had enkele weken ervoor een hartstilstand gedaan en haar defibrillator had een paar keer in actie moeten komen wat haar zwaar verzwakt had en zeer angstig. Omdat zij al langer op de wachtlijst stond om te worden getransplanteerd was ze vanuit het Middelheim naar het UZ Leuven gebracht.
Na een paar dagen had zij de kamer naast mij, wat het verblijf voor ons beide "leuker" maakte daar we steeds eens een babbeltje konden maken en zo samen konden zagen over al onze kwalen.... het wat kletsen over het personeel en de dokters, maakt al rap dat je, met je toestand licht te lachen en er zelfs mopjes over begint te maken.
De afspraak met de prof was in de namiddag maar het was al gauw 19 u. voor deze tijd kon maken. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik had mijn eten al laten staan en had me drukker en drukker aan het maken geweest....
De prof had me een maand ervoor leren kennen en tijdens deze consultatie had ik gezegd dat ik constant het gevoel heb te verliezen ..... Hij begon met me te zeggen dat ik eindelijk eens één ding had gewonnen .... ik zou vanaf de volgende dag op de transplantatielijst komen voor een nieuw hart !
Het gevoel was er één van euforie maar ook direct eentje van "ouw" nu is't echt !
Er komt veel bij kijken en je krijgt wel wat beperkingen opgelegd maar het aftellen naar dat moment dat je zelf niet weet is begonnen.....
Tijdens de autorit naar huis bel ik het goede nieuws emotioneel door naar mijn ouders ... doch krijg ik te horen dat mijn vader wederom is opgenomen wegens zware ritmestoringen en dat op die eigenste moment de zoveelste ablatie aan de gang is .... Het gevoel dat ik had was onwezenlijk.
Om de dag helemaal verwarrend te maken lees ik 's avonds mijn facebook berichtjes eens na en plots staat er te lezen dat de vriendin die nog in het UZ te L. is, de prof aan haar bed heeft gehad, met de woorden : " we hebben een donorhart voor jou, we gaan alles in gereedheid brengen" .
Reacties
Een reactie posten