Een mooie 1 november....
Al een tijdje speel ik met de gedachten om een Blog te starten. Niet dat ik zo graag alles aan de grote klok hang maar omdat ik er zelf misschien een soort van "afreageren" ga in terug vinden.
Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel last gehad van een soort stress, die ik echt ervaar en voel en
onbewust de bovenhand laat krijgen.
Hoe het zo ver is kunnen komen, zal verder doorheen de blog wel duidelijk worden maar laat het ons nu houden op een ernstig hartfalen komende uit een familiale, lamine AC cardiomyopathie.
Uit deze kwaal - ziekte, is er bij mij al heel wat miserie voortgevloeid en dit heeft tot geleid tot een onlangs ingeplant LVAD of beter gezegd een hartpomp op je linkerhartkamer die ondersteuning geeft aan je lichaam en ervoor zorgt dat je vitale organen doorbloed blijven en je zo eigenlijk een "beter" leven zou moeten kunnen leiden.
Van deze pomp wil ik ook asap. vanaf ! Ik sta namelijk ook op de harttransplantatielijst ......
1 november 2017... een mooie zonnige herfstdag met een staalblauwe hemel maar wel frisjes... Na mijn dagelijks ochtendritueel van wassen, aankleden, uit de stroom en batterijen aankoppelen en aanhangen, begin ik te denken om nog eens een ritje te maken met mijn oldtimertje.....
Al sinds een paar weken voor mijn laatste ziekenhuis opname, einde augustus, staat ze stil. Ze is een Mini 1000 cc. van 1986. Alles in perfecte staat en mooi onderhouden, al zeg ik het zelf ! ;-)
Het starten gaat wat moeilijk na zo'n tijdje, logisch ik schakel mijn batterij niet uit bij lang stilstaan, iets wat ik eens moet fiksen als ik nog beter ben !?
Uiteindelijk is er dat heerlijke opstartgeurtje en na 5 minuten warmdraaien nemen we plaats en snorren we de straat uit.
We, zijn mijn vrouw, ik en ons keeshondje.... de laatste heeft gans de achterbank en kan in de Mini mooi naar buiten kijken en ze voelt zich als "dog of the road" .
Het rijden gaat me wel af, al voel ik na een uurtje wel mijn "tiret". De borstkast en de ribben daar heb ik vaak zo'n zeurende last van maar ja, je kan niet eeuwig stil zitten.
Dus na een uurtje een stop ergens in de mooie voorkempen. Wel spijtig dat deze stop aan een gesloten Boshuisje was dus een natje en een droogje zat er hier niet in maar de kleine wandeling heb ik dan toch maar meegepakt ! Goed, want er was vandaag geen kinè .....
De volgende stop hebben we natuurlijk gemaakt waar je iets kon drinken en eten. Al gaat het eten sinds het steunhart wat moeilijker. Normale porties gaan er moeilijker in ... ik at vroeger precies zoveel ? ('t Zal nu wel vele minder zijn)
Bij thuiskomst, ergens midden de middag, is het rusttijd ... ik voel mijn inspanning en kruip weer op de zetel en kijk wat tv. In de vooravond zijn ze daar ... de zenuwen, de stress. Raar, steeds in de vooravond komen deze op ..... buik begint pijn te doen, je voelt overslagen, drukkend gevoel,.....
Mijn vrouw en jongste dochter moesten beide weg en ik denk dat dit er ook iets mee heeft te zien, het alleen zijn, het "wat als gevoel" ...... Het was minder dan andere dagen maar het was er wel....
Ik probeer me erover te zetten, soms met succes maar vaak zonder.
In de week heb ik deze ook en vaak een paar uur na mijn kinè inspanningen. Ik wil deze stress graag aanpakken en ga er op volgende controle zeker over beginnen....
Ik kruip in mijn bed, na de nu "omgekeerde ochtendrituelen" ... daar wordt ik op één of andere manier minder geconfronteerd met die zenuwen/stress .....
Tot over een week kon ik echt niet, tot zeer moeilijk inslapen, zelfs met medicatie. Dit lijkt nu toch veel beter te gaan, hopelijk gaat dit nog beter gaan in de toekomst.
Ik kijk steeds nog wat tv en stel vast op het nieuws dat het voor vele een mooie 1 november was, mogen er nog veel mooie 1 november's volgen.
Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel last gehad van een soort stress, die ik echt ervaar en voel en
onbewust de bovenhand laat krijgen.
Hoe het zo ver is kunnen komen, zal verder doorheen de blog wel duidelijk worden maar laat het ons nu houden op een ernstig hartfalen komende uit een familiale, lamine AC cardiomyopathie.
Uit deze kwaal - ziekte, is er bij mij al heel wat miserie voortgevloeid en dit heeft tot geleid tot een onlangs ingeplant LVAD of beter gezegd een hartpomp op je linkerhartkamer die ondersteuning geeft aan je lichaam en ervoor zorgt dat je vitale organen doorbloed blijven en je zo eigenlijk een "beter" leven zou moeten kunnen leiden.
Van deze pomp wil ik ook asap. vanaf ! Ik sta namelijk ook op de harttransplantatielijst ......
1 november 2017... een mooie zonnige herfstdag met een staalblauwe hemel maar wel frisjes... Na mijn dagelijks ochtendritueel van wassen, aankleden, uit de stroom en batterijen aankoppelen en aanhangen, begin ik te denken om nog eens een ritje te maken met mijn oldtimertje.....
Al sinds een paar weken voor mijn laatste ziekenhuis opname, einde augustus, staat ze stil. Ze is een Mini 1000 cc. van 1986. Alles in perfecte staat en mooi onderhouden, al zeg ik het zelf ! ;-)
Het starten gaat wat moeilijk na zo'n tijdje, logisch ik schakel mijn batterij niet uit bij lang stilstaan, iets wat ik eens moet fiksen als ik nog beter ben !?
Uiteindelijk is er dat heerlijke opstartgeurtje en na 5 minuten warmdraaien nemen we plaats en snorren we de straat uit.
We, zijn mijn vrouw, ik en ons keeshondje.... de laatste heeft gans de achterbank en kan in de Mini mooi naar buiten kijken en ze voelt zich als "dog of the road" .
Het rijden gaat me wel af, al voel ik na een uurtje wel mijn "tiret". De borstkast en de ribben daar heb ik vaak zo'n zeurende last van maar ja, je kan niet eeuwig stil zitten.
Dus na een uurtje een stop ergens in de mooie voorkempen. Wel spijtig dat deze stop aan een gesloten Boshuisje was dus een natje en een droogje zat er hier niet in maar de kleine wandeling heb ik dan toch maar meegepakt ! Goed, want er was vandaag geen kinè .....
De volgende stop hebben we natuurlijk gemaakt waar je iets kon drinken en eten. Al gaat het eten sinds het steunhart wat moeilijker. Normale porties gaan er moeilijker in ... ik at vroeger precies zoveel ? ('t Zal nu wel vele minder zijn)
Bij thuiskomst, ergens midden de middag, is het rusttijd ... ik voel mijn inspanning en kruip weer op de zetel en kijk wat tv. In de vooravond zijn ze daar ... de zenuwen, de stress. Raar, steeds in de vooravond komen deze op ..... buik begint pijn te doen, je voelt overslagen, drukkend gevoel,.....
Mijn vrouw en jongste dochter moesten beide weg en ik denk dat dit er ook iets mee heeft te zien, het alleen zijn, het "wat als gevoel" ...... Het was minder dan andere dagen maar het was er wel....
Ik probeer me erover te zetten, soms met succes maar vaak zonder.
In de week heb ik deze ook en vaak een paar uur na mijn kinè inspanningen. Ik wil deze stress graag aanpakken en ga er op volgende controle zeker over beginnen....
Ik kruip in mijn bed, na de nu "omgekeerde ochtendrituelen" ... daar wordt ik op één of andere manier minder geconfronteerd met die zenuwen/stress .....
Tot over een week kon ik echt niet, tot zeer moeilijk inslapen, zelfs met medicatie. Dit lijkt nu toch veel beter te gaan, hopelijk gaat dit nog beter gaan in de toekomst.
Ik kijk steeds nog wat tv en stel vast op het nieuws dat het voor vele een mooie 1 november was, mogen er nog veel mooie 1 november's volgen.
Reacties
Een reactie posten