Infectie-alarm !
Zondag 19 november 2017.
Gans de dag voel ik me al niet zo goed maar ja, dit kan perfect in mijn situatie. Toch valt het me op dat ik het koud heb,steeds maar weer.
's Middags een Dafalgan en rustig terug op de zetel. Mijn medicatie genomen en in de avond weer naar de zetel.
Tegen 21 u. voel ik dat het genoeg is geweest. Ik ga naar mijn bed en dan volgt de ganse rompslomp van je "slaap-klaar" maken. Ik trek mijn trui uit en jawel ... een vuile plek van etter en bloed van wel 30 cm. op mijn hemd... Ik wist direct dat mijn kabelpoort (lees gaatje in mijn buik met kabel naar de pomp) aan het "lekken" was. Dit gebeurd soms nog wel eens maar niet zo overdreven.
In een gezonde reflex meet ik mijn temperatuur en jawel ... 37,2 en onder Dafalgan.
Het is ons, als Lvad-patiënten zo ingeprent dat je bij zulke afwijkingen de afdeling in het UZ Leuven, moet contacteren. Zo geleerd zo gedaan en de afdeling gaat me terug bellen, de dokter moet eerst worden gehoord. Nog geen 10 minuten later bellen ze terug en vragen ze om via spoed binnen te komen....
Op bijna automatische wijze volgt dan het bijéén nemen van je spullen en zit je even later in de auto onderweg naar Leuven.
Er spookt dan van alles door je hoofd, weer iets dat je transplantatie naar achter schuift, wat als men dit niet onder controle krijgt, is dit normaal, .... ? Al een geluk dat we redelijk snel in Leuven waren, verkeer is er niet echt op een zondagavond.
Op spoed binnen gekomen rond 23u. en vrij snel in een box gebracht zodat er bloed kon getrokken worden en de kabelpoort kon bekeken worden.
Als (ervaren) patiënt weet je het al bij jezelf ... dit gaat geen nachtje worden maar een "paar" nachten... Al snel komt de bevestiging dat ze een bed aan het klaar maken zijn op de afdeling.
En ja, er is een infectie en welke moet worden gezocht via hemoculturen en een swab van de wonde.
Na lang wachten in de box wordt ik dan eindelijk naar de afdeling gebracht. Ondertussen is het
02:20 u. als ik een voorlopige kamer krijg. Ik ben blij dat het de bekende nachtverpleger is, hij heeft me bij mijn vorige verblijf steeds correct en vooral goed geholpen.
Hij bied me direct al lachend oordopjes aan, iets waar hij me vorige keer zo veel plezier mee heeft gedaan.... Hij geeft me nog iets tegen de pijn in mijn buikstreek die stilletjes meer en meer aan het worden is.
Tegen 04 u. val ik dan uiteindelijk in slaap....nooit gedacht dat het zo'n lange dag zou worden.... .
Maandag 20 november 2017.
Uiteraard vroeg wakker ... tegen 07u. leeft een ziekenhuis alsof het gewoon overdag is. Rond 8u. komen ze mijn parameters nemen en jawel, de koorts is in stijgende lijn.
Ook de pijn in mijn buikspieren is stevig, alsof ik mega-veel sit-ups heb gedaan ! Ik ga me wassen en hierna plof ik terug in mijn bed... het gevoel van "wat ga ik hier doen ?" bekruipt me en ik weet hier geen antwoord op want er is gewoon niets te doen .......
Afleiding volgt doordat men antibiotica via het infuus opstart en dat ik wordt overgebracht naar een kamer met twee.
Het doet me deze keer niet veel, zo met twee, het kan me maar afleiding geven, al heb ik nu echt wel teveel pijn om de sociale uit te hangen. Ik ga in standaard-ziekenhuis-modus : Njam-tv, en gewoon kijken.
's Avonds maak ik hoge koorts en is er gelukkig bezoek van mijn vrouw...ook zij heeft het wederom zwaar....
Ik kan slecht inslapen en zie veel uren passeren maar uiteindelijk ben ik toch in het slaap gevallen.... .
Gans de dag voel ik me al niet zo goed maar ja, dit kan perfect in mijn situatie. Toch valt het me op dat ik het koud heb,steeds maar weer.
's Middags een Dafalgan en rustig terug op de zetel. Mijn medicatie genomen en in de avond weer naar de zetel.
Tegen 21 u. voel ik dat het genoeg is geweest. Ik ga naar mijn bed en dan volgt de ganse rompslomp van je "slaap-klaar" maken. Ik trek mijn trui uit en jawel ... een vuile plek van etter en bloed van wel 30 cm. op mijn hemd... Ik wist direct dat mijn kabelpoort (lees gaatje in mijn buik met kabel naar de pomp) aan het "lekken" was. Dit gebeurd soms nog wel eens maar niet zo overdreven.
In een gezonde reflex meet ik mijn temperatuur en jawel ... 37,2 en onder Dafalgan.
Het is ons, als Lvad-patiënten zo ingeprent dat je bij zulke afwijkingen de afdeling in het UZ Leuven, moet contacteren. Zo geleerd zo gedaan en de afdeling gaat me terug bellen, de dokter moet eerst worden gehoord. Nog geen 10 minuten later bellen ze terug en vragen ze om via spoed binnen te komen....
Op bijna automatische wijze volgt dan het bijéén nemen van je spullen en zit je even later in de auto onderweg naar Leuven.
Er spookt dan van alles door je hoofd, weer iets dat je transplantatie naar achter schuift, wat als men dit niet onder controle krijgt, is dit normaal, .... ? Al een geluk dat we redelijk snel in Leuven waren, verkeer is er niet echt op een zondagavond.
Op spoed binnen gekomen rond 23u. en vrij snel in een box gebracht zodat er bloed kon getrokken worden en de kabelpoort kon bekeken worden.
Als (ervaren) patiënt weet je het al bij jezelf ... dit gaat geen nachtje worden maar een "paar" nachten... Al snel komt de bevestiging dat ze een bed aan het klaar maken zijn op de afdeling.
En ja, er is een infectie en welke moet worden gezocht via hemoculturen en een swab van de wonde.
Na lang wachten in de box wordt ik dan eindelijk naar de afdeling gebracht. Ondertussen is het
02:20 u. als ik een voorlopige kamer krijg. Ik ben blij dat het de bekende nachtverpleger is, hij heeft me bij mijn vorige verblijf steeds correct en vooral goed geholpen.
Hij bied me direct al lachend oordopjes aan, iets waar hij me vorige keer zo veel plezier mee heeft gedaan.... Hij geeft me nog iets tegen de pijn in mijn buikstreek die stilletjes meer en meer aan het worden is.
Tegen 04 u. val ik dan uiteindelijk in slaap....nooit gedacht dat het zo'n lange dag zou worden.... .
Maandag 20 november 2017.
Uiteraard vroeg wakker ... tegen 07u. leeft een ziekenhuis alsof het gewoon overdag is. Rond 8u. komen ze mijn parameters nemen en jawel, de koorts is in stijgende lijn.
Ook de pijn in mijn buikspieren is stevig, alsof ik mega-veel sit-ups heb gedaan ! Ik ga me wassen en hierna plof ik terug in mijn bed... het gevoel van "wat ga ik hier doen ?" bekruipt me en ik weet hier geen antwoord op want er is gewoon niets te doen .......
Afleiding volgt doordat men antibiotica via het infuus opstart en dat ik wordt overgebracht naar een kamer met twee.
Het doet me deze keer niet veel, zo met twee, het kan me maar afleiding geven, al heb ik nu echt wel teveel pijn om de sociale uit te hangen. Ik ga in standaard-ziekenhuis-modus : Njam-tv, en gewoon kijken.
's Avonds maak ik hoge koorts en is er gelukkig bezoek van mijn vrouw...ook zij heeft het wederom zwaar....
Ik kan slecht inslapen en zie veel uren passeren maar uiteindelijk ben ik toch in het slaap gevallen.... .
Reacties
Een reactie posten