Naar huis !
Vrijdag 24 november 2017.
De dag begint wederom zoals alle voorbije maar deze ochtend is het doktersbezoek eentje van de betere ! Mijn waarden zijn stabiel onder de antibioticapillen èn mijn slechte dag is achter de rug !
De dokter besluit daarom dat ik deze avond mag vertrekken en dit is natuurlijk mooi om horen.
Ik laat meteen het goede nieuws aan het thuisfront horen en op deze manier kan de dag al niet meer stuk.
Doorheen de dag geven ze me nog een ijzer-infuus, blijkbaar stond ik wat lager aan ijzer en bij deze had men dit ook opgelost. Ik heb dit nog nooit (bewust) toegediend gekregen en vind me op èèn of andere wijze plots een oud ventje die een ijzerbaxter krijgt.... dit klopt natuurlijk niet maar het is een gevoel.
's Avonds is het dan zover, je overloopt nog eens je ontslagpapieren met je verpleging en je krijgt je nieuwe afspraken mee.
Ik moet natuurlijk sneller terug komen dan was gepland maar ja, ik wil zo'n infectie ook niet direct terug meemaken.
Wat ik wel "dikke kak" vind is dat ik nu een week heb stil gelegen in mijn revalidatie na de inplanting van de hartpomp. Voor ik weer op het "7 op 10" niveau van ervoor zit, zal toch weer even duren.
In de wagen naar huis overlopen we nog eens de week .... ook nu komen er weer emoties los. Het gevoel dat heel mijn situatie zo'n last is voor mijn gezin heb ik vaak, al weet ik, dat ik zo niet mag denken....het is voor mij een realiteit.
Bij ziek zijn alleen blijft het niet .... alles rond jou en je gezin veranderd, dit is zo, en zal zo zijn tot ik weer enigszins de oude ben. Al besef ik dat ik nooit meer zal zijn wie ik was van voor mijn hartfalen....mijn ogen zijn op vele vlakken geopend en mijn mening is op evenveel vlakken veranderd.
Mijn gezin blijkt maar weer mijn alles te zijn .... bij het thuiskomen zitten onze twee dochters te wachten ... ook zij zijn zichtbaar blij dat het weer eens achter de rug is. Ons hondje weet ook wederom niet waar ze het heeft nu haar baasje terug is.
Op de tafel nog een kaartje met "welkom thuis" van ons gezin en de vriendjes van de dochters ....
Ik kan niet zeggen hoeveel het me doet maar het geeft me wel een gevoel dat ik wederom niet alleen heb gestreden ......
De dag begint wederom zoals alle voorbije maar deze ochtend is het doktersbezoek eentje van de betere ! Mijn waarden zijn stabiel onder de antibioticapillen èn mijn slechte dag is achter de rug !
De dokter besluit daarom dat ik deze avond mag vertrekken en dit is natuurlijk mooi om horen.
Ik laat meteen het goede nieuws aan het thuisfront horen en op deze manier kan de dag al niet meer stuk.
Doorheen de dag geven ze me nog een ijzer-infuus, blijkbaar stond ik wat lager aan ijzer en bij deze had men dit ook opgelost. Ik heb dit nog nooit (bewust) toegediend gekregen en vind me op èèn of andere wijze plots een oud ventje die een ijzerbaxter krijgt.... dit klopt natuurlijk niet maar het is een gevoel.
's Avonds is het dan zover, je overloopt nog eens je ontslagpapieren met je verpleging en je krijgt je nieuwe afspraken mee.
Ik moet natuurlijk sneller terug komen dan was gepland maar ja, ik wil zo'n infectie ook niet direct terug meemaken.
Wat ik wel "dikke kak" vind is dat ik nu een week heb stil gelegen in mijn revalidatie na de inplanting van de hartpomp. Voor ik weer op het "7 op 10" niveau van ervoor zit, zal toch weer even duren.
In de wagen naar huis overlopen we nog eens de week .... ook nu komen er weer emoties los. Het gevoel dat heel mijn situatie zo'n last is voor mijn gezin heb ik vaak, al weet ik, dat ik zo niet mag denken....het is voor mij een realiteit.
Bij ziek zijn alleen blijft het niet .... alles rond jou en je gezin veranderd, dit is zo, en zal zo zijn tot ik weer enigszins de oude ben. Al besef ik dat ik nooit meer zal zijn wie ik was van voor mijn hartfalen....mijn ogen zijn op vele vlakken geopend en mijn mening is op evenveel vlakken veranderd.
Mijn gezin blijkt maar weer mijn alles te zijn .... bij het thuiskomen zitten onze twee dochters te wachten ... ook zij zijn zichtbaar blij dat het weer eens achter de rug is. Ons hondje weet ook wederom niet waar ze het heeft nu haar baasje terug is.
Op de tafel nog een kaartje met "welkom thuis" van ons gezin en de vriendjes van de dochters ....
Ik kan niet zeggen hoeveel het me doet maar het geeft me wel een gevoel dat ik wederom niet alleen heb gestreden ......
Reacties
Een reactie posten