Twee maand verder .....
Vandaag maandag 6 november 2017, bezit ik exact twee maand en één dag een LVAD.
Al bij al gaat de tijd snel.
Al moet ik zeggen dat dit dagdagelijks niet de indruk geeft zo te zijn. Je ziet dit pas als je eens stilstaat bij wat je allemaal hebt meegemaakt de laatste twee maanden.
Eerst de dag van de ingreep zelf, dan vier dagen intensieve, daarna je eerste week op je kamer, het moeilijke moment van de complicaties, je eerste toertje in de gang, je ontslag uit het ziekenhuis.....
De eerste dagen thuis, het opstarten van je kinè, het eerste uitstapje met je vrouw, je eerste controle in het ziekenhuis, je eerste "record" bij je kinè,.....
Best veel dat je zo meemaakt in een korte periode, en ik maar tegen iedereen antwoorden op de veel gestelde logische vraag : " Hoe is't ?" ..... " ça va, kalmpjes aan... "
Natuurlijk gebeurd er overdag gewoonweg niks speciaals ten overstaande van iemand die bv. werkt, of naar't school gaat of weet ik wat heel de dag doet.
Bij mij is het spannendste van de dag eens naar de winkel gaan en/of naar de kinè. 's Avonds een beetje koken, zo staat het eten klaar als je vrouw en je kinderen thuiskomen. Al is dit koken soms vermoeiender dan ik ooit had gedacht...
Werken ... het lijkt al zo ver weg en ik heb het gevoel dat het ook nog zo ver weg is. Maar als je de dokters en verpleging mag geloven, zou ik tegen kerst en nieuw misschien al één dag mogen/kunnen werken !
En laat dit vanaf nu ongeveer een twee maanden verder weg zijn .... een twee maanden, zo vèèl, maar als je hierboven ziet ook weer niet ... het geeft een dubbel gevoel !
Hoe beter ik nu wordt hoe ongeduldiger precies. Voor mij moet het rap gaan, snel gaan en liefst gisteren dan vandaag.
Na de ingreep en na intensieve, heb ik echt een paar dagen gehad van "vlotte" vooruitgang totdat ik complicaties kreeg op mijn linkerlong. De progressie die ik gevoeld had, was als sneeuw voor de zon weg...op een paar uur tijd voelde ik me bij af en moest het echt niet meer. Ik had zo'n pijn en ik vervloekte mezelf dat ik ooit had kunnen instemmen met zo'n LVAD.
In het linker longvlies was er vocht en bloed gelopen wat maakte dat ik het benauwder en benauwder kreeg, geen kinè meer aankon en zeer moeilijk kon liggen en laat staan in slaap vallen.
Dit vocht is er dan uitgetrokken en was zeer pijnlijk, 2,1 liter is er toen uitgehaald.
Een week later voelde ik me terug in staat, fysiek en mentaal om er aan te beginnen. Toch moet ik zeggen dat ik toen mentaal een deuk heb gekregen die moeilijk uit te leggen is en die ik ook nog nooit heb ervaren.
En nu twee maanden verder fiets ik bij de kinè een 20-tal minuten .... Ik kan het nog niet zoals het hoort voor "mij".
Maar de woorden van de kinesist zetten me wel aan het denken : " had je dat gedacht twee maanden geleden ? "
Nee, ik had dit niet gedacht en zeker niet nadat ik die complicaties had gedaan, bedenk ik zo bij mezelf. Dus vandaag moet ik misschien toch durven stellen dat 2 maand niet veel is en dat ik echt wel vooruit ga !
En dan is er ik .... " ik moet wel want het volgende mag morgen al gebeuren verdomme.... die transplantatie liever vandaag dan morgen ..... "
Al bij al gaat de tijd snel.
Al moet ik zeggen dat dit dagdagelijks niet de indruk geeft zo te zijn. Je ziet dit pas als je eens stilstaat bij wat je allemaal hebt meegemaakt de laatste twee maanden.
Eerst de dag van de ingreep zelf, dan vier dagen intensieve, daarna je eerste week op je kamer, het moeilijke moment van de complicaties, je eerste toertje in de gang, je ontslag uit het ziekenhuis.....
De eerste dagen thuis, het opstarten van je kinè, het eerste uitstapje met je vrouw, je eerste controle in het ziekenhuis, je eerste "record" bij je kinè,.....
Best veel dat je zo meemaakt in een korte periode, en ik maar tegen iedereen antwoorden op de veel gestelde logische vraag : " Hoe is't ?" ..... " ça va, kalmpjes aan... "
Natuurlijk gebeurd er overdag gewoonweg niks speciaals ten overstaande van iemand die bv. werkt, of naar't school gaat of weet ik wat heel de dag doet.
Bij mij is het spannendste van de dag eens naar de winkel gaan en/of naar de kinè. 's Avonds een beetje koken, zo staat het eten klaar als je vrouw en je kinderen thuiskomen. Al is dit koken soms vermoeiender dan ik ooit had gedacht...
Werken ... het lijkt al zo ver weg en ik heb het gevoel dat het ook nog zo ver weg is. Maar als je de dokters en verpleging mag geloven, zou ik tegen kerst en nieuw misschien al één dag mogen/kunnen werken !
En laat dit vanaf nu ongeveer een twee maanden verder weg zijn .... een twee maanden, zo vèèl, maar als je hierboven ziet ook weer niet ... het geeft een dubbel gevoel !
Hoe beter ik nu wordt hoe ongeduldiger precies. Voor mij moet het rap gaan, snel gaan en liefst gisteren dan vandaag.
Na de ingreep en na intensieve, heb ik echt een paar dagen gehad van "vlotte" vooruitgang totdat ik complicaties kreeg op mijn linkerlong. De progressie die ik gevoeld had, was als sneeuw voor de zon weg...op een paar uur tijd voelde ik me bij af en moest het echt niet meer. Ik had zo'n pijn en ik vervloekte mezelf dat ik ooit had kunnen instemmen met zo'n LVAD.
In het linker longvlies was er vocht en bloed gelopen wat maakte dat ik het benauwder en benauwder kreeg, geen kinè meer aankon en zeer moeilijk kon liggen en laat staan in slaap vallen.
Dit vocht is er dan uitgetrokken en was zeer pijnlijk, 2,1 liter is er toen uitgehaald.
Een week later voelde ik me terug in staat, fysiek en mentaal om er aan te beginnen. Toch moet ik zeggen dat ik toen mentaal een deuk heb gekregen die moeilijk uit te leggen is en die ik ook nog nooit heb ervaren.
En nu twee maanden verder fiets ik bij de kinè een 20-tal minuten .... Ik kan het nog niet zoals het hoort voor "mij".
Maar de woorden van de kinesist zetten me wel aan het denken : " had je dat gedacht twee maanden geleden ? "
Nee, ik had dit niet gedacht en zeker niet nadat ik die complicaties had gedaan, bedenk ik zo bij mezelf. Dus vandaag moet ik misschien toch durven stellen dat 2 maand niet veel is en dat ik echt wel vooruit ga !
En dan is er ik .... " ik moet wel want het volgende mag morgen al gebeuren verdomme.... die transplantatie liever vandaag dan morgen ..... "
Reacties
Een reactie posten