My bridge to transplant

Maandag 29 januari 2018, dat mijn vader palliatief was heb ik al eens eerder aangegeven. Aan deze moeilijke tijden van vertwijfeling en onzekerheid, hoop en vrees,  heeft hij zelf een einde aan gemaakt. Vorige maandag, 22 januari, is hij overleden. Hij is vroeg in de ochtend gestorven en we mogen met zekerheid stellen dat hij niet heeft geleden. Ik was met hem nog alleen samen geweest op de zaterdag ervoor, en we hebben toen alles nog gezegd tegen elkaar wat er te zeggen viel ... Ik kan als geen ander inschatten hoe de ziekte ..."de onze" zoals we al in de familie zeggen, moest aanvoelen voor hem. Hij had dan weer het juiste gevoel hoe het voor mij moet zijn... Hij had maar één grote wens en deze was dat ik rap geholpen kon worden, dat er rap een donor mag zijn ! Ik heb hem ook nog kunnen beloven het niet op te geven om aan mijn broer en zus en misschien ook zijn kleinkinderen, te kunnen laten zien dat er iets aan gedaan kan worden. Op maandag namiddag na zijn overlijd

Donderdag 11 januari 2018, De reacties op mijn artikel in het plaatselijke krantje zijn geweldig en vooral overweldigend... Ik wil deze reacties zeker met jullie delen als dank en vooral als aanzet om het te doen moest je het nog niet hebben gedaan. Het sneeuwbal-effect zou in dit geval echt tof zijn ! Heel veel mensen zijn reeds geregistreerd en ik probeer deze die reageren allemaal toch een persoonlijk antwoordje te geven. Een ex-collega die ik al jaren niet heb gezien heeft zich de volgende dag reeds geregistreerd ! Iets dat ik las bij het passen van een nieuwe broek in een pashokje. (omdat ik zoveel en snel aan het afvallen ben) Iemand die je, jaren niet "live" hebt gezien die zoiets direct doet .... is even slikken. Een vriendin van de scouts vroeger stuurde me vandaag nog een pb. met de woorden "dit it ! " en een foto van haar registratie .... Hoe mooi is dit ? Vrienden van mijn vrouw die hun registratie bevestigde via een persoonlijk berichtje

Dinsdag, 9 januari 2018, Na een moeilijk en emotioneel gesprek deze ochtend met het behandelende team van mijn vader, voel ik mijn innerlijke onrust door gans mijn lichaam gieren. De ganse situatie met hem is als een spiegel...alleen staat hij een dikke dertig jaar verder in zijn leven. De keuzes zijn zeer moeilijk en wegen zeer zwaar op de ganse familie. Ik voel alsof de ziekte die ons treft me dubbel straft. Ik wil en zal het niet opgeven tegen deze ziekte want als oudste zoon, grote broer en nonkel wil ik voor mijn andere "gemuteerde" familieleden een voorbeeld zijn dat je wèl een toekomst kan hebben ! Een tijdje geleden ben ik in de pen gekropen. Iets dat ik normaal niet zomaar zou doen. Als resultaat heb ik een artikeltje gemaakt om de aandacht te trekken op donorregistratie. Het is wel maar voor twee plaatselijke krantjes maar toch zijn dit zeker een tien gemeenten uit de buurt. Hiermee bereik ik hopelijk een heleboel mensen om eens stil te staan bij je registrat

Zaterdag 06 januari 2018, sinds gisteren sukkel ik weer met een beetje pijn aan de wonde/opening van mijn kabelpoort naar mijn Lvad toe. Op 1 januari had de wonde nog eens gebloed maar dit was "mooi" en "proper" bloed dus leek ons dit wel ok te zijn. Sinds donderdag was er ook een beetje etter uitgekomen wat ook nog kan maar op vrijdagavond was het bingo ! Ik voelde al een beetje zeurende pijn op vrijdagnamiddag maar ach, dat is geen pijn in vergelijk met wat ik al heb meegemaakt. 's Avonds dan toch eens alles goed nagekeken en jawel, bij het zien van mijn pleister wist ik al dat er behoorlijk wat vocht was uitgekomen. Alles weer proper gemaakt en goed ontsmet maar toch maar al iemand verwittigd om in de ochtend, indien ze het vragen naar de spoed te gaan van het UZ Leuven . Na wat over en weer bellen, hebben we dan toch geen risico willen nemen en zijn we naar Leuven vertrokken. (Mijn schoonbroer heeft de taak van chauffeur op zich genomen, waarvoor e