One year waiting .... Eén jaar wachten .....
vrijdag 22 juni 2018,
Vandaag, één jaar geleden, rond een uur of zeven 's avonds kreeg ik samen met mijn vrouw te horen dat ik de eerste keer eens gewonnen had tegen mijn "Lamine AC gen mutatie / afwijking".
Mijn overwinning was dat ik de volgende dag actief op de wachtlijst kwam bij Eurotransplant voor een donor hart.
Een immense vreugde en dank omdat je testen "goed" en "slecht" genoeg waren om op de wachtlijst te komen. De prof nam voldoende tijd om alles eens te overlopen. We hadden ons al goed geïnformeerd maar nu was het voor echt ! Zachtjes komt het besef dat vanaf dan alles anders wordt en echt alles in het teken komt te staan van die transplantatie.
Eén jaar, 365 dagen, leven we nu al met de hoop dat het vandaag, dè dag zal zijn, dat het vandaag dè start is naar een nieuw begin.... In dat jaar hebben we al wel weer heel wat meegemaakt met als "topper" mijn hartpomp het Lvad, een heleboel complicaties door de pomp en een heleboel mentale downs en ups.
Het mentale is iets waar je, je maar moeilijk kan op voorbereiden. Je denkt wel dat je het makkelijk af kan, zo leven op een wachtlijst. Toch is dit moeilijker dan verwacht .... niet alleen voor jezelf maar ook voor iedereen rond je. Je bent niet alleen wachtende om opnieuw te kunnen starten, ook je partner, je gezin, je familie, je vrienden, je werk, .... iedereen hoopt op een zo snel mogelijke nieuwe start.
Het voelt als wachtende persoon wel goed te weten dat je niet alleen in hoop leeft maar het geeft ook een soort schuldgevoel - telleurstellingsgevoel ten op zichten van hen allen .... "het is er nog niet", ... "er is nog geen verandering" , "neen, ik weet niets meer dan ervoor" ....
Als wachtende heb ik de afgelopen 365 dagen ook proberen "nuttig" in te vullen. Buiten het voor mezelf zorgen en zien dat je alles doet wat je zelf kan doen, heb ik me ook voor andere wachtende proberen in te zetten. Ik probeer via mijn verhaal iets te kunnen betekenen in het promoten van orgaandonatie. Dit is echt nodig ... de wachtlijsten voor organen groeien maar de registraties van donors groeit absoluut niet zo snel mee .....
Ook vind ik het zeer belangrijk dat mensen moeten weten dat hart- en vaatziekten een belangrijke doodsoorzaak zijn en dat dit met al onze huidige kennis best aan te pakken is ! Bewustwording en preventie met goede controle en opvolging is hier de sleutel.
Mijn aftellen naar de verlossende telefoon gaat na deze 365-ste dag gewoon verder .... en natuurlijk hoop ik dat het aftellen niet lang meer zal duren ! Ik geef de hoop niet op want ik weet dat ik elke dag dichter kom naar mijn/onze nieuwe start ...............
Vandaag, één jaar geleden, rond een uur of zeven 's avonds kreeg ik samen met mijn vrouw te horen dat ik de eerste keer eens gewonnen had tegen mijn "Lamine AC gen mutatie / afwijking".
Mijn overwinning was dat ik de volgende dag actief op de wachtlijst kwam bij Eurotransplant voor een donor hart.
Een immense vreugde en dank omdat je testen "goed" en "slecht" genoeg waren om op de wachtlijst te komen. De prof nam voldoende tijd om alles eens te overlopen. We hadden ons al goed geïnformeerd maar nu was het voor echt ! Zachtjes komt het besef dat vanaf dan alles anders wordt en echt alles in het teken komt te staan van die transplantatie.
Eén jaar, 365 dagen, leven we nu al met de hoop dat het vandaag, dè dag zal zijn, dat het vandaag dè start is naar een nieuw begin.... In dat jaar hebben we al wel weer heel wat meegemaakt met als "topper" mijn hartpomp het Lvad, een heleboel complicaties door de pomp en een heleboel mentale downs en ups.
Het mentale is iets waar je, je maar moeilijk kan op voorbereiden. Je denkt wel dat je het makkelijk af kan, zo leven op een wachtlijst. Toch is dit moeilijker dan verwacht .... niet alleen voor jezelf maar ook voor iedereen rond je. Je bent niet alleen wachtende om opnieuw te kunnen starten, ook je partner, je gezin, je familie, je vrienden, je werk, .... iedereen hoopt op een zo snel mogelijke nieuwe start.
Het voelt als wachtende persoon wel goed te weten dat je niet alleen in hoop leeft maar het geeft ook een soort schuldgevoel - telleurstellingsgevoel ten op zichten van hen allen .... "het is er nog niet", ... "er is nog geen verandering" , "neen, ik weet niets meer dan ervoor" ....
Als wachtende heb ik de afgelopen 365 dagen ook proberen "nuttig" in te vullen. Buiten het voor mezelf zorgen en zien dat je alles doet wat je zelf kan doen, heb ik me ook voor andere wachtende proberen in te zetten. Ik probeer via mijn verhaal iets te kunnen betekenen in het promoten van orgaandonatie. Dit is echt nodig ... de wachtlijsten voor organen groeien maar de registraties van donors groeit absoluut niet zo snel mee .....
Ook vind ik het zeer belangrijk dat mensen moeten weten dat hart- en vaatziekten een belangrijke doodsoorzaak zijn en dat dit met al onze huidige kennis best aan te pakken is ! Bewustwording en preventie met goede controle en opvolging is hier de sleutel.
Mijn aftellen naar de verlossende telefoon gaat na deze 365-ste dag gewoon verder .... en natuurlijk hoop ik dat het aftellen niet lang meer zal duren ! Ik geef de hoop niet op want ik weet dat ik elke dag dichter kom naar mijn/onze nieuwe start ...............
Reacties
Een reactie posten